همه برای مسکن برنامه دارند اما برای سکونت نه!

به گزارش گروه مدیریت شهری اقتصاد 100، استاندارد جهانی برای زندگی شهری الزاماتی را قائل است که یکی از آنها فراهم کردن فضایی برای گذراندن اوقات فراغت روزانه شهروندان است.

با در نظر گرفتن مولفه‌های بسیاری در شهرسازی استانداری شکل گرفته است مبنی بر اینکه حداقل 30 درصد از مساحت شهر و کاربری‌های آن باید به فضاهای خدماتی و اوقات فراغت شهروندان اختصاص پیدا کند.

مسکن بدون مولفه های سکونت

با این کار به یک استاندارد نسبی از نظر رعایت حقوق شهروندان می‌رسیم. متاسفانه این عدد نه تنها در شهر تهران که در تمام شهرهای ایران در حد مقبولی نیست.

 عموما مدیریت شهری در شهرهای ایران برای زمانی که مربوط به فراغت شهروندان است برنامه‌ای ندارند. همین است که استاندارد زندگی شهری ما در پایتخت ایران در یک درجه بسیار نازل و پایینی قرار دارد.

سکونت شاخصی برای رفاه اجتماعی

مستند به این که شهرداری در شاخص رفاه اجتماعی و آسایش روحی و روانی شهروندان فعالیت ارزنده ای  صورت نگرفته است.

سیاست‌ها شهری در 4 دهه اخیر هم نشان می‌دهد ما کمتر به فکر ارتقاء این مولفه برای شهروندانمان بودیم و تقریبا تمام مدیران شهری و سمت و سوی سیاست‌های شهری به سمت تولید مسکن میل می‌کرده است. به این مفهوم که سیاست‌هایشان به سمت سرانه‌های مسکن می‌پرداخته است.

حذف شرایط سکونت از طرح های دولتی

از آپارتمان‌سازی و تراکم و مجتمع‌سازی بگیرید تا نهایتا پروژه‌ای به نام مسکن مهر یا نهضت ملی مسکن که همه شاهد آن بودند. همین بوده که کمتر مدیری در این سال‌ها بوده است که به جای برنامه و طرح برای 8 ساعت سکونت به 8 ساعت فراغت روزانه شهروندان بپردازد.

انتهای پیام/