از تفاهم‌نامه‌های تخیلی بدون سند چه خبر؟ / ریخت و پاش پیکانی‌ها دردسر ساز شد!

به گزارش گروه اقتصاد ورزش اقتصاد ۱۰۰ به نقل از فارس، در تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۱ بود که تیم والیبال پیکان توانست عنوان قهرمانی رقابت‌های جام باشگاه‌های آسیا را کسب کند. تیم پیکان تهران در دوازدهمین حضور خود در رقابت‌های والیبال قهرمانی باشگاه‌های مردان آسیا موفق به کسب مقام قهرمانی شد تا برای هشتمین بار جام این مسابقات مهم را بالای سر ببرد و سهمیه رقابت‌های جهانی را بگیرد.

والیبال ایران امسال برای چهارمین بار در این رقابت‌ها میزبان بود. کشورمان در سال ۲۰۰۲ برای نخستین بار میزبان این رقابت‌ها شد و در سال‌های ۲۰۰۴ و ۲۰۱۳ نیز میزبانی به ایران رسید، اما امسال شرایط کمی متفاوت‌تر از ادوار گذشته بود. تیم پیکان که با هفت قهرمانی، دو نایب قهرمانی و دو نشان برنز پرافتخارترین باشگاه آسیا در این رقابت‌ها بود با فدراسیون والیبال وارد مذاکره شد و توانست میزبانی را به نام خود ثبت کند.

در پایان این رقابت‌ها امیر عطابخش، مدیرعامل وقت باشگاه پیکان در اظهارنظری مدعی شد که «مسابقات جام باشگاه‌های والیبال آسیا را برگزار کردیم و حدود ۱۰ میلیارد تومان درآمدزایی داشتیم. چطور می‌شود یک فصل لیگ برتر فوتبال برای ما حدود پنج میلیارد درآمد داشته باشد؟ درحالی که بخش اعظمی از همین پول هم به حساب‌های فی‌مابین می‌رود.»

پیکان تصمیم داشت تا در این تورنمنت تیمی تا دندان مسلح را روانه مسابقات کند که بدون دغدغه مدال طلا را به دست بیاورد؛ در همین راستا ستاره‌هایی همچون سعید معروف، سید محمد موسوی، نیمیر عبدالعزیز و اروین انگاپت به جمع خودروسازان اضافه شدند. نه تنها در این مسیر هرگز دلیل این همه ریخت و پاش برای رسیدن به یک عنوان قهرمانی مشخص نشد، بلکه مسئولان باشگاه مدعی شدند که درآمدزایی خوبی هم در این پیکارها داشتند. 

خودروسازان بعدها مدعی شدند که هزینه جذب این بازیکنان بالا نبوده و به واسطه قراردادهای خواهرخواندگی با کمترین هزینه این ستاره‌ها را جذب کرده‌اند، اما سوال اینجاست که چرا هیچوقت سندی از امضای این تفاهم‌نامه‌ها منتشر نشد؟ سوال مهم‌تر اینکه چرا امیر عطابخش مدتی بعد از سمت خود کنار گذاشته شد؟ آیا مدیران جدید باشگاه اسناد مالی مربوط به آن دوران را به دقت بررسی کرده‌اند؟

موضوعی که این روزها بیش از همه به چشم می‌آید و صدای اعتراض اهالی والیبال را در آورده است، این است که چرا خودروسازان هنوز بدهی‌های خود بعد از آن مسابقات را پرداخت نکرده‌اند؟ مگر آقایان مدعی نبودند که میلیاردها تومان درآمدزایی داشتند؟ شنیده‌ها حاکی از آن است که باشگاه پیکان بدهی‌اش به شرکت‌ها را حدود ۲ ماه بعد از پایان مسابقات پرداخت کرد. همان مدیرانی که با رفتارهای پوپولیستی به دنبال امضای تفاهم‌نامه‌های تخیلی بودند هنوز بدهی خود به مسئولان برگزار کننده و عوامل اجرایی را پرداخت نکرده‌اند.

در همین راستا گفته می‌شود که پیکان یک چک ضمانت هم به فدراسیون والیبال داده که هنوز بعد از گذشت چند ماه پاس نشده و عوامل اجرایی که برای هرچه بهتر برگزار شدن این مسابقات شب و روز نداشتند که نام و پرچم ایران بالا باشد هنوز دستمزدهای اندک خود را دریافت نکرده‌اند. فدراسیون والیبال تاکنون با رافت و رحمت به این موضوع نگاه کرده است و اگر قرار بود اقدامات قضایی صورت بگیرد مشخص نبود چه اتفاقاتی در پیکان می‌افتاد!

نکته عجیب ماجرا هم اینجاست که آقایان دست از ریخت و پاش‌های خود برنداشتند و برای جام باشگاه‌های جهان که در آنجا هیچ نتیجه درخوری هم به دست نیاوردند هم هزینه‌های زیادی صرف کردند. آقایان غیر از جذب امین اسماعیل‌نژاد با رافاو فارینا، بازیکن ۲۸ ساله و پیشین تیم‌های لوبین و رادوم در لیگ برتر والیبال لهستان هم وارد مذاکره شدند و او را هم به خدمت گرفتند، اما شاهکارهای مدیریتی موجب شد تا این بازیکن نتواند جواز همراهی خودروسازان در جام باشگاه‌های جهان را بگیرد و حالا فقط در لیگ برتر برای آنها بازی می‌کند.

شاید بد نباشد پیکانی‌ها دست از ریخت و پاش‌های خود برداشته و هرچه زودتر بدهی‌های خود را پرداخت کنند. از گوشه و کنار شنیده می‌شود که برخی دیگر از تیم‌های این باشگاه هم شرایط خوبی ندارند و برخی بازیکنان حتی از نداشتن لباس تمرین و مسابقه ایده‌آل گلایه می‌کنند.