بزرگترین خطر سال برای مستاجران
اقتصاد100- رشد ساخت‌وساز در بافت‌های فرسوده شهری به‌مراتب بهتر از زمین‌های ۹۹ ساله حاشیه شهر بوده است، چرا که این مناطق با زیرساخت‌های آماده، هزینه‌های توسعه را کاهش داده و اولویت سازندگان و متقاضیان مسکن شده‌اند.
مزایای گسترش سکونت در بافت‌های فرسوده شهری به جای مناطق حاشیه‌ای، سال‌هاست که توسط کارشناسان و سیاست‌گذاران مسکن مورد تاکید قرار گرفته است. با این حال، مقایسه عملکرد پنج ساله این سیاست‌ها نشان می‌دهد که نگاهی دقیق‌تر به این موضوع ضروری است.
چالش مسکن برای اقشار کم‌درآمد
در سال‌های اخیر، دغدغه تامین مسکن برای اقشار کم‌درآمد و متوسط جامعه به دلیل افزایش غیرقابل کنترل قیمت‌ها به شدت افزایش یافته است. دولت‌ها همواره تلاش کرده‌اند با ارائه طرح‌های مختلف مانند تخصیص زمین ۹۹ ساله، این چالش را برطرف کنند؛ اما مشکلات زیرساختی و هزینه‌های پنهان انتخاب مناطق حاشیه‌ای همچنان ادامه دارد.
بافت‌های فرسوده به دلیل دارا بودن بخشی از زیرساخت‌های شهری، از نظر هزینه‌های توسعه به صرفه‌تر و منطقی‌تر هستند. این در حالیست که ایجاد زیرساخت‌های مناسب در مناطق حاشیه‌ای، فشار مالی زیادی بر دولت و شهروندان وارد می‌کند.
انتخاب نادرست حاشیه‌نشینی
سیاست‌های مبتنی بر ساخت مسکن در زمین‌های خارج از حریم شهر، هرچند به ظاهر برای کاهش هزینه‌ها تصویب شده‌اند، اما مطالعات نشان داده‌اند که به دلیل نیاز به آماده‌سازی زیرساخت‌های گسترده، این نوع ساخت‌وساز هیچگاه هزینه کمتری نسبت به ساخت در بافت‌های شهری نخواهد داشت.
<
مزایای بافت فرسوده در تامین مسکن
از جمله عوامل مهم در ترجیح بافت‌های فرسوده برای ساخت‌وساز، کاهش بودجه مورد نیاز برای آماده‌سازی زمین و زیرساخت نسبت به مناطق حاشیه‌ای است. به عنوان مثال، آماده‌سازی این زمین‌ها در حاشیه شهر ممکن است به ازای هر واحد هزینه‌ای معادل یک میلیارد تومان داشته باشد که عامل سنگینی برای بخش دولتی به شمار می‌رود.
علاوه بر این، بازسازی مناطق فرسوده نه تنها زندگی ساکنان این مناطق را بهبود می‌بخشد، بلکه از وقوع خطرات بالقوه ناشی از زندگی در این شرایط نیز جلوگیری می‌کند. دولت با تمرکز بر این مناطق می‌تواند به کاهش هزینه‌ها و ارائه مسکن مناسب‌تر دست یابد.
<
عملکرد اشتباه در اجرای طرح‌ها
در حالی که بافت‌های فرسوده ظرفیت مناسبی برای ساخت‌وساز دارند، دولت‌های اخیر تمرکزشان را به مناطق حاشیه‌ای معطوف کرده‌اند. این در حالی است که عملکرد طرح‌های ساخت‌وساز در این مناطق تاکنون نتیجه امیدوارکننده‌ای نداشته است. به عنوان مثال، در طرح‌های «مسکن ملی»، تنها تعداد محدودی واحد تحویل داده شده، در حالی که بخش خصوصی موفق شده است واحدهای بیشتری در بافت‌های فرسوده به بهره‌برداری برساند.
این موضوع نشان می‌دهد که حمایت‌های دولتی می‌توانست با تمرکز بر توسعه بافت فرسوده، نتیجه‌ای بهتر و قابل قبول‌تر را به دنبال داشته باشد.
<
