کشفی جدید از دستگاه ایمنی بدن پنجره‌ای به درمان آسیب‌های نخاعی می‌گشاید

یک مطالعه جدید نشان می دهد ظرفیت سیستم ایمنی بدن برای واکنش به آسیب های نخاعی با بالا رفتن سن کاهش می یابد، این مطالعه همچنین راهبردهای بالقوه ای را برای تقویت این واکنش و تسهیل بهبودی بیمار مورد توجه قرار می دهد.

یافته های جدید نکات مهمی را در مورد واکنش دستگاه ایمنی بدن به آسیب های نخاعی و اینکه چرا این واکنش ها با افزایش سن ضعیف می شود، ارائه می دهد. این یافته ها بر اهمیت مشارکت غشاهای احاطه کننده نخاع در ایجاد واکنش ایمنی به چنین صدماتی تأکید می کند.

متخصصان علوم پزشکی با دانستن این نکات در نهایت ممکن است بتوانند واکنش ایمنی طبیعی بدن را برای کمک به بهبود بیمار، به ویژه در سالمندان تقویت کند.

براساس گزارش های جدید افراد مسن بیشتری آسیب نخاعی را تجربه می کنند. آندریا فرانچسکا سالوادور از دانشکده پزشکی دانشگاه ویرجینیا گفت: یافته‌های ما نشان می‌دهد در دوران پیری، اختلالی در نحوه شروع واکنش ایمنی در مقایسه با جوان‌ها وجود دارد.

وی ابراز امیدواری کرد که این نتایج بتواند به شناسایی نقاط مداخله و اهداف دارویی برای کمک به روند بهبودی و رفع پیامدهای درازمدت آسیب مانند درد در بیمار بینجامد.

ضایعات نخاعی می توانند آثار ویرانگری تا پایان عمر داشته باشند که باعث می شود بیماران توانایی حرکت، کنترل اجابت مزاج نداشته باشند و درد، اختلال در عملکرد جنسی یا اسپاسم غیرقابل کنترل، بسته به شدت و محل آسیب را تجربه کند. شناخت بهتر نحوه واکنش بدن به آسیب های نخاعی گام مهمی در یافتن راه های بهتر درمان این نوع آسیب ها است.

یافته‌های جدید تازه ترین یافته‌های آزمایشگاه دکتر جاناتان کیپنیس است که در سال ۲۰۱۵ در دانشگاه ویرجینیا کشف حیرت ‌آوری انجام داد. او دریافت مغز از طریق عروقی که مدت‌ها تصور می‌شد وجود ندارند، به دستگاه ایمنی متصل است.

قبل از این کشف مهم، مغز اساساً از دستگاه ایمنی مجزا محسوب می شد. کشف این عروق ناشناخته در غشاها یا مننژهایی که اطراف مغز را احاطه کرده اند، باعث بازنگری در متون آموزشی شد و مرزهای جدیدی را در تحقیقات عصب شناختی گشود.

امروزه، «نروایمونولوژی» یا مطالعه ارتباط دستگاه عصبی با دستگاه ایمنی، یکی از داغ‌ترین حوزه‌های تحقیقات علوم اعصاب است که درک ما را از طیف وسیعی از بیماری‌های عصبی دگرگون می کند.

اکنون این محققان به این نتیجه رسیده اند که مننژهای اطراف طناب نخاعی نقش اساسی در واکنش ایمنی به آسیب طناب نخاعی ایفا می کنند. آنها دریافتند «وصله های» لنفاوی مننژی که قبلاً ناشناخته بود، در بالای محل آسیب‌های نخاعی تشکیل می‌شود. تحقیقات بیشتری برای شناخت عملکرد این ساختارها باید انجام شود. اما شکل گیری این وصله‌ها حاکی از نقش مهم مننژهای طناب نخاعی در واکنش ایمنی به آسیب است.

این محققان چگونگی واکنش سلول‌های ایمنی به آسیب‌های نخاعی را تعیین کردند. آنها دریافتند این واکنش در موش‌های آزمایشگاهی جوان بسیار قوی‌تر از موش‌های مسن‌تر است که بیانگر آن است که دانشمندان ممکن است بتوانند سلول‌های ایمنی خاصی را برای کمک به بهبود آسیب‌های نخاعی هدف قرار دهند.

این یافته‌ها مننژهای طناب نخاعی و تعامل آنها با سایر اجزای دستگاه عصبی مرکزی را به‌عنوان حوزه‌های جدید برای محققان معرفی می کند که به دنبال درک بهتر واکنش پیچیده بدن به آسیب‌های طناب نخاعی هستند.

کیپنیس که اکنون استاد دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس و مدیر مرکز ایمونولوژی مغز و گلیا (BIG) است، گفت: این یک یافته جالب است و ممکن است به رویکردهای درمانی جدید برای بیماران آسیب نخاعی بینجامد. به امید درک بهتر آنچه در بیماران اتفاق می افتد و اینکه چگونه یافته های ما می تواند مفید واقع شود، با پزشکان همکاری می کنیم.