کشف عجیب باستان‌شناسان: مواد مومیایی‌سازی در یک کارگاه 2600 ساله
اقتصاد ۱۰۰ - محققان می‌گویند مصری‌ها از موادی برای ساخت مومیایی‌ها استفاده می‌کردند که هر کدام از یک نقطه از جهان به مصر آمده بود.
به گزارش گروه دانش و فناوری به نقل از دیجیاتو، محققان در یک کارگاه مومیایی‌سازی 2600 ساله موادی را پیدا کرده‌اند که احتمالاً در فرایند تبدیل اجساد به مومیایی استفاده می‌شده است. یافته‌های حاضر نشان می‌دهد که این مواد محصول یک زنجیره تأمین جهانی بوده که اقلام مختلفی را از نقاطی مثل مدیترانه گرفته تا غرب آفریقا و حتی شاید آسیا گرد هم می‌آوردند.
به‌گزارش واشنگتن پست، دانشمندان در یک کارگاه ساخت مومیایی قیر، چربی، روغن و صمغ‌هایی را پیدا کرده‌اند که برای نگهداری از جسد مردگان استفاده می‌شد. این کارگاه حتی برخی از مواد ضدقارچی و ضدباکتری خود را احتمالاً از آسیا تهیه می‌کرده است.
«محمد بهگت»، زیست‌شیمی‌دان مرکز ملی تحقیقات قاهره و عضو تیم این تحقیق می‌گوید: «این واقعاً بخش جذابی از این فرایند است. اگر مصری‌ها تا این اندازه به دوردست‌ها وابسته بودند تا مواد طبیعی خاص خود را از این کشورهای خاص و نه بقیه کشورهای نزدیک‌تر بگیرند، این مسئله نشان می‌دهد که آن‌ها در کارشان جدی بودند و آزمون و خطا نمی‌کردند، آن‌ها واقعاً میکروبیولوژی می‌دانستند.»
کشف مواد مورد استفاده در ساخت مومیایی‌ها در یک کارگاه باستانی در مصر
محققان در سال 2016 این کارگاه مومیایی‌سازی را در نزدیکی هرم سقاره کشف کردند. در این سایت بیش از 100 ظرف شامل پیاله‌های سفارشی و کاسه‌های قرمز دیده می‌شود. برخی از این ظرف‌ها نوشته‌هایی دارند که توضیح می‌دهد از مواد داخل آن‌ها چگونه باید در فرایند مومیایی‌کردن استفاده کرد.
دانشمندان با کمک این نوشته‌ها می‌توانند مواد شیمیایی درون آن‌ها را تجزیه‌وتحلیل کنند تا شاید بتوانند دوباره این مواد را بسازند. این مطالعه اطلاعات ارزشمندی را درباره چگونگی تأمین مواد موردنیاز برای مومیایی‌سازی در این مقطع از تاریخ مصر باستان ارائه می‌کند.
بااین‌حال، محققان هنوز نمی‌دانند که اکتشافات آن‌ها در سایت سقاره تا چه اندازه مختص به این سایت ویژه است. یکی از پژوهشگران این پروژه اضافه می‌کند: «این مطالعه جدید بسیار مهم است چون مدرک قابل‌لمس جدیدی را در اختیار ما قرار می‌دهد. اما دقیقاً همان چیزی نیست که انتظار پیداکردنش را داشتیم.» نتایج کامل این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.
ارسال نظر