چرا باید از کارلوس کی‌روش عبور کنیم؟
اقتصاد 100- در شرایطی که به نظر می‌رسید داستان حضور کارلوس کی‌روش روی نیمکت تیم ملی ایران برای همیشه به پایان رسیده و فدراسیون مشغول بررسی گزینه‌های جانشینی اوست، یکی، دو اتفاق ورق را برگرداند. ابتدا توافق مربی پرتغالی با فدراسیون فوتبال قطر آن‌طور که وانمود می‌شد سریع و برق‌آسا پیش نرفت و سپس یکی از اعضای هیات‌رئیسه اعلام کرد نام کی‌روش هنوز بین گزینه‌های سرمربیگری تیم ملی قرار دارد. نمی‌دانیم الان که شما این مطلب را می‌خوانید بالاخره تکلیف کارلوس روشن شده یا نه، اما حقیقتا به نظر می‌رسد نوبت عبور از این مربی برای فوتبال ایران فرا رسیده باشد.
به گزارش گروه اقتصاد ورزش به نقل از دنیای اقتصاد، در تحلیل این ماجرا، دست‌کم سه دلیل وجود دارد.
فنی؟ پایان یک مربی!
بعد از یک دهه همکاری، امروز دیگر روشن است که کی‌روش روی نیمکت تیم ملی ایران از نظر فنی به بن‌بست رسیده است. تیم کشورمان با این مربی پرتغالی مجموعا از ۵ تورنمنت مهم دست خالی بیرون آمد. به جرات می‌توان گفت شاید اگر به هر مربی دیگری این همه سال زمان و نیز فرصت حضور در ۳ جام‌جهانی و ۲ جام ملت‌های آسیا داده می‌شد، ممکن بود بالاخره او بتواند یک بار صعود از مرحله گروهی یا حضور در یک فینال را به فوتبال ایران هدیه کند، اما به شکل شگفت‌انگیزی با وجود بسیج همه امکانات برای کارلوس، چنین اتفاقی رخ نداد. بالاخره هر مربی در هر تیمی یک «نقطه پایان» دارد و اغراق نیست اگر بگوییم ایران با کی‌روش مدت‌ها پیش از این نقطه عبور کرده بود؛ طوری که حتی بخشی از جدی‌ترین حامیان مربی پرتغالی هم موافق بازگشت او به ایران برای هدایت تیم کشورمان در جام‌جهانی ۲۰۲۲ نبودند. از مردی حرف می‌زنیم که عمده‌ترین ترفند فنی او یعنی جمع شدن در دفاع فشرده و استفاده از تک موقعیت‌ها برای گلزنی، برای همه رقبا لو رفته و مدت‌هاست دیگر جواب نمی‌دهد.
پایگاه اجتماعی؟ زوال یافته!
اگر اهل پیگیری متن و حواشی فوتبال ایران باشید، به وضوح می‌توانید زوال پایگاه اجتماعی کارلوس کی‌روش نزد مردم کشورمان را ببینید و رصد کنید. از جام‌جهانی ۲۰۱۴ به بعد، در یک شیب معنادار شاهد کاهش اقبال به کی‌روش بوده‌ایم؛ طوری که هر روز جمعیت منتقدان او و نیز شدت و حرارت مخالفت‌ها با این مربی افزایش پیدا کرده است. این روند مخصوصا بعد از جام‌جهانی ۲۰۲۲ به اوج خود رسید؛ جایی که او بعد از ناکامی در رساندن کلمبیا و مصر به جام‌جهانی، به نوعی نیمکت تیم ملی ایران را غصب کرد و نتیجه‌اش هم شد بدترین شکست تاریخ تیم ملی در ادوار جام‌جهانی. دیروز اگر از هر ۱۰ نفر ۵ نفر حامی کی‌روش بودند، امروز به سختی می‌توان ۲ نفر را پشتیبان این مربی دید. تازه همان‌ها هم اغلب مدافع عملکرد کارلوس در سال‌های دور هستند. یک مربی ملی برای موفقیت نیاز به حمایت مردم دارد و چنین فضایی در مورد کی‌روش به چشم نمی‌خورد. مگر تیم ملی مال کسی غیر از «مردم» است؟
چشم‌انداز؟ تقریبا هیچ!
کی‌روش دومین مربی پیر جام‌جهانی ۲۰۲۲ بود، درست مثل تیمش که پیرترین تیم این دوره از رقابت‌ها لقب گرفت. همین دو گزاره به وضوح نشان می‌دهد دوره مرد پرتغالی تمام شده است. تنها مربی مسن‌تر از کارلوس، لوییس فن‌خال بود که بلافاصله بعد از پایان جام بازنشسته شد. حالا پیگیران تمدید قرارداد با کی‌روش دنبال چه چیزی هستند؟ آیا بهتر نیست به جای یک مربی ۷۰ ساله، کسی روی نیمکت تیم ملی بنشیند که «آینده» داشته باشد و بتوان با او چشم‌اندازی طولانی‌تر برای این تیم متصور بود؟ مثلا یک مربی جوان‌تر خارجی؟
انتهای پیام/
ارسال نظر