مدت زمان انتظار برای خانهدار شدن در کشور چقدر است؟
اقتصاد 100- شاخص دسترسی به مسکن در ایران نشان میدهد خانوارها بهطور میانگین ۲۷ سال زمان نیاز دارند تا بتوانند صاحب خانه شوند؛ اما هدف برنامه هفتم توسعه، کاهش این رقم به ۷.۵ سال است.

مدت زمان انتظار برای خانهدار شدن در کشور
بر اساس آخرین آمارها، شاخص دسترسی به مسکن در ایران به طور متوسط ۹ سال است اگر تمام درآمد خانوار صرف تامین مسکن شود. اما در شرایط معمول، خانوادهها فقط یک سوم درآمد خود را برای خانهدار شدن اختصاص میدهند، که این امر مدت زمان انتظار را به ۲۷ سال افزایش میدهد. برنامه هفتم توسعه هدفگذاری کرده است این مدت زمان به ۷.۵ سال کاهش یابد.
آمار مدت زمان خانهدار شدن
این آمار از ترکیب دادههای جمعیتی، تعداد واحدهای مسکونی، توان خرید و میزان سهم مسکن در سبد خانوار به دست آمده است. حبیبالله طاهرخانی، معاون وزیر راه و شهرسازی اخیراً عدد ۲۷ سال را به عنوان میانگین مدت انتظار خانهدار شدن اعلام کرد.
پیش از این، تخمینهایی غیرعلمی از مدت زمان خانهدار شدن ارائه شده بود که بعضاً با اغراق شدید همراه بود. به عنوان مثال، زاکانی، شهردار تهران، این مدت را برای پایتخت به ۷۰ سال اعلام کرد. برخی دیگر این عدد را حتی به ۱۰۰ یا ۲۰۰ سال رساندند!
اقدامات دولت چهاردم برای کاهش انتظار
دولت چهاردهم اقداماتی را برای افزایش توان دسترسی خانوارها به مسکن اجرا کرده است. این اقدامات شامل موارد زیر میشود:
اقدامات جزئیاتافزایش سقف تسهیلات نهضت ملی مسکن | تا ۶۵۰ میلیون تومان |
وام اجاره | تا سقف ۲۷۵ میلیون تومان |
تسهیلات ساخت مسکن روستایی | افزایش تا ۴۰۰ میلیون تومان |
تدوین بسته استیجار | ارائه امکانات جدید برای اجارهنشینی |
آمار جدید طرح نهضت ملی مسکن
برنامه نهضت ملی مسکن، یکی از اقدامات اصلی دولت در زمینه تامین مسکن است. بر اساس اطلاعات ارائهشده، تاکنون:
۱ میلیون و ۳۲ هزار واحد پروژه تعریف شده است.
۵۵۹ هزار واحد کلنگزنی شدهاند.
۴۶۰ هزار واحد در مرحله فونداسیون هستند.
۶۱ هزار واحد به پایان نازککاری رسیدهاند.
حبیبالله طاهرخانی تأکید کرده است که در دولت چهاردهم برای واحدهای حمایتی ۹۹ ساله، تعهدی به تعداد ۸۴۰ هزار نفر ایجاد شده است. همچنین، تعداد واحدهای پروژههای حمایتی که ساخت آنها از پیش آغاز شده بود از ۵۰۰ هزار واحد به ۶۱۰ هزار واحد رسیده است.
با توجه به دادهها و اقدامات انجامشده، امید میرود وضعیت دسترسی به خانهدار شدن در ایران بهبود یابد و آمارهای مرتبط با انتظار خانوارها برای تامین مسکن به میزان چشمگیری کاهش پیدا کند.